Mijn naam is Diana Goud. Ik ben getrouwd met Frans en we hebben drie kinderen: Emma, Floortje en Tim. Ik houd van tekenen, schilderen of op een andere manier creatief bezig zijn. Het voorjaar vind ik het fijnste seizoen van het jaar. Het zonnetje dat warmer wordt, de natuur die uitloopt en het eerste kopje koffie in de tuin. Voor een wandeling ben ik snel te porren, fietsen naar mijn werk daarentegen blijft vaak een goed voornemen. Vrienden zijn belangrijk en daar maak ik graag tijd voor.
Naast rouw- en verliesbegeleider werk ik met veel plezier als persoonlijk begeleider in de gehandicaptenzorg met mensen met niet aangeboren hersenletsel en/of een verstandelijke beperking.
Ik ben geboren in 1978 als tweede in een traditioneel gezin van 5 kinderen. Toen ik 17 was verloor ik mijn oudste broer Jeffrey en later, op mijn 40e, mijn jongste zusje Marloes. Bij het overlijden van Jeffrey was ik zelf nog puber en bezig met hele andere dingen dan de dood. Daarbij zag ik wel de pijn van mijn ouders en hoe zij elkaar kwijtraakte. Ik ging door met mijn leven, leuke dingen doen en rouwen kwam er niet van. Ik stopte mijn gevoel weg. Het overlijden van Marloes gooide mijn hele leven overhoop; ik was de weg kwijt en geknakt. Het was niet langer te negeren. Dit vroeg om nu echt goed naar mijn verliezen te kijken en er mee te gaan dealen.
Nadat mijn dochters al geboren waren werd er bij mijn oma de ziekte van Huntington gediagnostiseerd. Het voelde als ‘ver van mijn bed’. Wat voor impact dit zou hebben op de rest van de familie was nog niet te overzien. Op het moment dat ook mijn moeder de diagnose kreeg kon ik er niet meer omheen. Ik kon het óf wegstoppen (want daar ben ik goed in) óf ik kon het aankijken en mezelf laten testen om er zo achter te komen of ik zelf de ziekte zou krijgen. Ik ben heel dankbaar om te zeggen dat ik zelf geen drager van het Huntington-gen ben. Inmiddels hebben er wel meer familieleden dezelfde diagnose Huntington gekregen. Deze vorm van levend verlies treft het hele gezin.
Na het overlijden van mijn zusje heb ik de opleiding tot rouwbegeleider bij Land van Rouw gevolgd. Een prachtige en intensieve opleiding waar ik veel over mezelf geleerd heb.
Mijn persoonlijke verliezen lopen als een rode draad door mijn leven en deze kennis neem ik mee in mijn werk als rouwbegeleider. Het geeft betekenis aan mijn verliezen om anderen ruimte te geven hun verlies te delen, mijn kennis te delen en een plek te mogen bieden waar je er mag zijn met alles wat er is en alles wat er niet kan zijn.
Poppedijntje is de koosnaam die mijn oma mij gaf: oma’s Poppedijntje. Ik voelde me speciaal en geliefd door haar. Het warme gevoel kan ik zo weer voelen als ik aan haar denk. Mijn opa noemde zijn kleinzoons standaard Sjors. Door mijn praktijk Sjors & Poppedijntje te noemen geef ik mijn opa en oma hier een plekje in.
www.landvanrouw.nl/begeleiding/verwijsbestand-land-van-rouw/